Bes ovog vladara najviše su osetili Srbi koji su bili bogumilske vere, raširene u tadašnjoj Raškoj i Bosni. Poveo pravi krstaški rat protiv njih. Palio ih je žive, proterivao, ubijao cele porodice
Nemanja Zavidović, poznatiji kao Stefan Nemanja, ovaj vladar počinio je jedan od najvećih pokolja Srba u istoriji. Surovi vladar, katolik po rođenju, veran Papi u Rimu, napao je srpskog kneza, vernog Vizantiji, Mihajla III Vojisavljevića, vladara Duklje. Ostalo je zapisano da je rušio cele gradove, pretvarao ih u pustoš. Njegov bes je bio nadaleko čuven, kao i dinastija kojoj je udario temelje.
Bes ovog vladara najviše su osetili Srbi koji su bili bogumilske vere, raširene u tadašnjoj Raškoj i Bosni. Poveo pravi krstaški rat protiv njih. Palio ih je žive, proterivao, ubijao cele porodice.
– Učitelju i načelniku njihovu jezik ureza u grlu njegovu, što ne ispoveda Hrista, sina božjeg – ostalo je zapisano.
One koji mu se nisu predali spaljivao je na lomači, sekao im je jezike, žigosao ih je po licu…
Njegovi progoni su bili toliko žestoki da su dobili obrise građanskog rata, u kome su stradali i celi gradovi
Nemanju Zavidovića, znamo kao Stefana Nemanju, Svetog Simeona, Mirotočivog.
Nemanja, najmlađi od 4 sina i petoro dece vlastelina Zavide Vukanovića, rođen je u Ribnici (današnja Podgorica u Crnoj Gori), 1113. godine. Na katoličkoj zemlji, u narodu koji je priznavao duhovnu vlast rimskog pape.
Znamo ga kao utemeljitelja moćne dinastije Nemanjića, koja je vladala Srbijom dva veka, i koja je Srbiju svrstala među moćne države Evrope.
Znamo ga kao oca Svetog Save, oca Stefana Prvovenčanog, znamo ga kao graditelja Studenice… Ali ne znamo ga kao surovog osvajača, veštog i nemilosrdnog političara i vojskovođu, dželata rođenog brata, uništitelja hiljada i hiljada srpskih domova i porodica…
Zavida Vukanović je, kao što smo rekli, imao 4 sina, a vlast je, po pravu najstarijeg sina, od njega nasledio Tihomir. Između njega i Nemanje bili su, po starini, Miroslav i Stracimir.
Nemanjin prvi korak ka uspostavljanju dinastije Nemanjića (a ne, recimo Tihomirovića), bio je zbacivanje Tihomira, 1168. godine.
Nemanja je bio, blago rečeno, pragmatičan vladar. Posle propasti antivizantijske koalicije, 1172. godine, brzo se predao vizantijskom caru Manojlu I Komninu i priznao ga za svog vladara. Njegova vernost je trajala tačno do Manojlove smrti, 1180. godine, kada je počeo žestoke napade na teritorije Vizantije i proširio vlast na Kosovo, Zetu, Travuniju, Zahumlje i Neretljansku oblast.
Paralelno sa širenjem granica Raške (Srbije), Nemanja je uništavao svaki otpor u zemlji. Najveći problem, po njegovom mišljenju, predstavljali su bogumili, hrišćanska sekta čije učenje je pozivalo na povratak izvornom duhu hrišćanstva, protivilo se svakoj crkvenoj hijerarhiji, nasilju i vlasti, i to u ime “evanđeonskog ravenstva” (svi ljudi su stvoreni jednaki).
Ovaj pokret se veoma brzo raširio među Srbima i ostalim Slovenima, a obračun Nemanje s njima bio je strahovit.
Posle uspešne državničke i vojne karijere, Nemanja se zamonašio, i otišao u Hilandar, gde je dobio monaško ime Simeon.
Za naslednika je odredio srednjeg sina, Stefana, kasnije poznatog kao Stefan Prvovenčani, prvog kralja Srbije.
Ostalo znamo.
(Dijaspora.news/telegraf.rs)
Recommended for you
You must be logged in to post a comment Login
Leave a Reply
Morate biti prijavljeni da biste objavili komentar.
Ova web stranica koristi Akismet za zaštitu protiv spama. Saznajte kako se obrađuju podaci komentara.